Waarom we moeten stoppen met het (re)tweeten van grappen over niet bestaande aanslagen

Kijk eens naar deze tweet.

bowlingsweden

“Best grappig toch?” Denk je waarschijnlijk en ja dat is het ook, als je tenminste de context kent. Ik weet dat je een grap nooit moet uitleggen, maar voor het doel van deze blog doe ik het toch even. Bowling Green verwijst naar The Bowling Green Massacre. Hoewel de bloedige naam anders doet vermoeden, heeft deze “Massacre” nooit plaatsgevonden. En de referentie aan Zweden verwijst naar de toespraak van Donald Trump in Florida van afgelopen vrijdagavond waarin hij Zweden noemde in een rij van voorbeelden van aanslagen die gepleegd zijn in Europa. Hiermee wekte hij in elk geval de suggestie dat er de avond ervoor een terreuraanslag in Zweden had plaatsgevonden. Ook dit was niet waar. Er heeft geen aanslag plaatsgevonden in Zweden.

The Bowling Green Massacre

Even de feiten. The Bowling Green Massacre is compleet verzonnen door een adviseur van President Trump; Kellyanne Conway. Wat er wel gebeurd is, in het plaatsje Bowling Green lees je bijvoorbeeld hier. Conway beweerde achteraf dat ze zich versproken had, maar dat mocht niet meer baten. De uitspraak ging viral. De uitspraak ging vooral viral omdat veel mensen hem zo belachelijk vonden dat ze er grappen over maakten. Veel grappen. Maar de grap is (pun intented) natuurlijk dat zeker op een medium als twitter, het niet zo heel veel uitmaakt waarom je een tweet retweet maar vooral dat je hem retweet. Het waarom van jouw tweet is niet zo belangrijk. Dat je tweet wel. Je zorgt namelijk niet alleen voor bereik en verspreiding van de grap over de boodschap maar daarmee ook van de boodschap zelf. Waarom dit erg is, is heel makkelijk aan te tonen. Uit onderzoek blijkt namelijk dat veel mensen, vooral Republikeinse Trump-stemmers maar ook anderen, inmiddels denken dat de aanslag wel echt heeft plaatsgevonden. Volgens een laatste peiling die in Amerika gedaan is, gelooft 51 procent van de Trump-stemmers, twee weken nadat de uitspraak werd gedaan, (nog steeds) dat de aanslag heeft plaatsgevonden. Nadat het verhaal uitgebreid ontkracht is, en Conway heeft gezegd dat ze een vergissing maakte, gelooft een (krappe) meerderheid van Trump-stemmers nog steeds dat de aanslag plaats heeft gevonden. Combineer dit met het verhaal dat Trump ook heeft gezegd dat de traditionele media veel terroristische aanslagen negeren en het narratief is compleet: “er zijn veel aanslagen waarover de media niet berichten, Bowling Green is er een van”. Het is belangrijk omdat veel Trump-stemmers deze, niet bestaande aanslag gebruiken als rechtvaardiging voor “de moslimban” die Trump enkele weken geleden invoerde.

Zweden

Dan even naar het verhaal over Zweden. Er was geen aanslag. Maar door ironische, cynische en sarcastische tweets te verspreiden over Zweden, wordt ook deze boodschap verder verspreid. Natuurlijk, is het mogelijke bestaan van een dergelijke aanslag al door iedere factcheck-rubriek en vrijwel alle (serieuze) Westerse media ontkracht. Maar zoals ik boven heb aangetoond, maakt dat niet zo heel veel meer uit. De boodschap “er gebeurde iets vreselijks in Zweden” wordt verder verspreid. Op Twitter gaat de context waarin Trump het zei al snel verloren, zeker na de nodige sub- en retweets. Na verloop van tijd is het één grote hoop geworden, waarbij de ironische tweets en de tweets van mesnen die geloven dat de aanslag daadwerkelijk is gebeurd, door elkaar op de tijdlijn van gebruikers verschijnen. Probeer dan nog maar eens te achterhalen wat er werkelijk gebeurde. Voor de oppervlakkige nieuwsconsument, die snel door zijn tijdlijn scrolt,  blijft alleen de associatie over: “Er gebeurde iets vreselijks in Zweden”.

Guilty by association

De bovenstaande Tweet is dubbel zo erg. Natuurlijk, leuke grap. Maar wat gebeurt er? Wat hier gebeurt lijkt een geval van zogeheten guilty by association. Zaken die niets met elkaar te maken hebben worden met elkaar in verband gebracht. Een niet bestaande aanslag, waarvan veel mensen denken dat hij wel gebeurd is, wordt gekoppeld aan een niet bestaande gebeurtenis. Maar door ze te gebruiken in een tweet en ze aan elkaar te linken krijgen ze allebei legitimiteit. Bovendien is het in dit geval extra schadelijk omdat de woorden Massacre en Sweden, zij het niet direct, maar wel binnen dezelfde context aan elkaar gelinkt worden. Wat gebeurt er nu? Juist, er ontstaat het op opzichzelfstaand narratief dat er twee vreselijke aanslagen hebben plaatsgevonden, waarvan je ook nog zou kunnen beweren dat de mainstream media er niet over hebben bericht: want waarom heb “je” er niets over gehoord? Het goede antwoord is natuurlijk omdat ze niet hebben plaatsgevonden. Maar Trump creëert een verhaal waarbinnen het aannemelijk is dat je het niet weet omdat er niet over bericht wordt, omdat het . Kijk eens naar het aantal retweets en likes en dan weet je hoe sterk deze boodschap, en dit verhaal verspreid wordt. Door dit gigantische bereik weet je zeker dat er ook genoeg mensen zijn die de ironische context ervan niet kennen of niet snappen. Je verspreid dus in werkelijkheid de suggestie van aanslagen, dood en verderf, ook naar mensen die geneigd zijn te geloven dat ze hebben plaatsgevonden. Kort: je bekrachtigt en verspreidt het Trump-narratief

Het was maar een grapje…

Ik snap dat dit allemaal grappig is. Het is ook te absurd om er niet om te lachen. Maak er dus ook vooral grappen over, en vertel die grappen tegen vrienden en familie. Vaak werkt dit het beste om te voorkomen dat je niet gek wordt. Maar zet dit soort grappen niet op sociale media, en deel ze ook niet. Je geeft daardoor de niet bestaande gebeurtenissen legitimiteit en verspreid een boodschap die je helemaal niet wilt verspreiden. Het ging je alleen om het grapje toch? In 2017 zijn dit geen grappen meer, maar ben je door het delen van dit soort grappen onderdeel van een propagandaoorlog waarin desinformatie het belangrijkste wapen is.

Tot slot een lees-/volgtip George Lakoff heeft uitgebreid geschreven over framen binnen en buiten de politiek en de rol van taal hierin. Hij zegt ook veel belangrijke en inzichtelijke zaken over Trump. Hier zijn twitter en hier zijn website.

Siri

Onlangs zat ik wat te dollen met Siri. Voor degenen die niet thuis zijn in de digitale wereld, meer bepaald het Apple-universum: Siri is de spraakassistent die in iOS, het besturingssysteem van iPhones en iPads is geïntegreerd. Sinds een update die dit voorjaar uitkwam is Siri ook de Nederlandse taal machtig. Zelden heb ik het sindsdien gebruikt, totdat ik indruk wilde maken op de kinderen. Ik vroeg of het morgen mooi weer werd. “Nee”, was het resolute antwoord. Gelijk onderbouwd met cijfers geleverd door Meteoconsult. De kinderen konden dit fenomeen wel waarderen en begonnen Siri uit te dagen. Gek genoeg wist hij hier wel raad mee. Hij weerde zich kranig en hield zich tegelijkertijd in. Ook toen hij voor piemel werd uitgemaakt (de jongste zit in de piemelfase dus het woord valt met regelmaat in ons huishouden).

De hele gang van zaken bracht Siri onder mijn aandacht. Een paar dagen later besloot ik hem eens te ondervragen. Op de meeste vragen had hij een antwoord. Wonder der techniek. Voor een aantal vragen moest hij tot het wereldwijde web wenden. Maar op een vraag moest hij het antwoord in zijn geheel schuldig blijven. De vraag was nochtans simpel. “Kun je terug?”, dat begreep hij niet. Ik dacht, laat ik het houden bij een eenvoudig commando “Terug” ik wilde dat hij het antwoord op de vraag die ik daarvoor had gesteld nog een keer zou geven. Het bleek niet mogelijk. Siri vond dit ook opmerkelijk. “Verrassend genoeg behoort dat niet tot mijn mogelijkheden”, dat was inderdaad verrassend en opmerkelijk. “Waarom”, vroeg ik vervolgens. “Ik weet het niet”, antwoordde Siri. Tevens de enige keer dat hij dat antwoord gaf.

Het bracht mij op dit nummer.

Brug

Een jaar lang heb ik foto’s gemaakt op de brug op de Nieuwe Dukenburgseweg over het Maas-Waalkanaal in Nijmegen. Ik heb dit iedere keer gedaan toen ik er langskwam, meestal was dat tussen half negen en negen ’s ochtends. Soms heb ik twee foto’s genomen als ik het idee had dat het geen goede foto was of wanneer de camera van mijn telefoon leek te haperen. In totaal zie je hier 253 foto’s. De muziek die je hoort is de track Doldrums van Ame.

Nieuwe uitdaging

Sinds vorige week woensdag, 1 oktober, ben ik niet langer werkzaam bij F&L Publishing. Na zeven jaar werd het tijd voor iets nieuws. Nu ben ik huisvader – met bakfiets en al – en op zoek naar een nieuwe uitdaging zoals het zo mooi heet. In between jobs is ook een mooie eufemistische term ervoor. Werkloos, is een minder romantische uitdrukking voor hetzelfde fenomeen.

De afgelopen tijd is me regelmatig gevraagd: “Wat ga je nu doen?”. In eerste instantie probeerde ik krampachtig een vlot geformuleerd antwoord eruit te laten rollen. Nog steeds doe ik dat soms – er rust een stigma op werkloosheid. Ik heb bovendien zelf ook de behoefte om te weten wat mijn toekomst zal brengen en voel de wens van mijn omgeving dat ik het weet: “Je hebt toch wel een plan?”.

Feit is dat ik een plan heb, dat ik ideeën en wensen heb waar ik mee bezig ben. Maar feit is ook dat die wensen en ideeën zich niet vanzelf zullen realiseren. En dat is spannend, zowel in de positieve als in de negatieve zin van het woord. Ik heb er heel veel zin in en het beangstigt me tegelijk ook. Die wensen en ideeën moeten uiteindelijk namelijk wel de hypotheek kunnen betalen.

Het helpt natuurlijk altijd om dingen van een positieve kant te bezien. De komende tijd heb ik in elk geval tijd om deze site op poten te gaan zetten. Dat ga ik in elk geval doen, u hoort van mij.